Piše: Dejan Dabić
Glumački internacionalci rođeni u Nišu: Nađa Regin i Lobi Dimitrijević
Mnogi naši značajni filmski glumci – o pozorišnim da i ne govorimo (u jednom periodu pozorišne istorije Srbije, Niš je bio nezaobilazna stanica najkvalitetnijih glumaca, što već dugo nije, ali o tome, možda, nekom drugom prilikom) − formalno su rođeni ili deo života i profesionalnih biografija ostvarili u Nišu: Ljubiša Samardžić-Smoki, Živojin-Žika Milenković, Snežana Nikšić, Tanasije-Tasa Uzunović, Mladen-Mlađa Nedeljković, Vasja Stanković… U grupi glumaca za koje se obično navodi da su svojim rođenjem vezani za Niš, nećete uvek pronaći dva zanimljiva glumačka imena sa internacionalnim karijerama. Jedno je − Nadežda Poderegin (u internacionalnim krugovima poznatija kao Nađa Regin), a drugo – Slobodan-Lobi Dimitrijević.
Nadežda Poderegin rođena je u Nišu 1931. godine. Otac joj je bio Rus koji je nakon Oktobarske revolucije izbegao u tadašnju Kraljevinu SHS, a majka profesorka književnosti iz Pljevalja u Crnoj Gori, gde su se Nađini roditelji i upoznali; profesorska služba ih je vodila u razne gradove na teritoriji nekadašnje Kraljevine, pa je tako Nađa rođena u Nišu, mada je odrasla u Kraljevu, gde su njeni došli nakon službovanja u Prokuplju. Na početku Drugog svetskog rata, Nađin otac je, tada profesor Poljoprivredne škole, streljan prilikom masovne nemačke odmazde (iako mu je – kao ruskom emigrantu − nuđeno da se spase, on nije želeo da napusti svoje učenike). Nakon završetka rata, Nađina majka je, kao beogradski student, dobila posao u struci i porodica se preselila u Beograd.
Na početku pedesetih Nađa upisuje Akademiju u klasi profesora Jože Rutića u kojoj su, pored ostalih, bili i Paja Minčić, Ciga Jerinić, Jelena Jovanović (kasnije Žigon), i kreće njena profesionalna karijera. Prekretnica je bila uloga Marine u nemačko-austrijsko-jugoslovenskoj koprodukciji „Kuća na obali“, režisera Boška Kosanovića, gde joj je direktni partner bio poznati slovenački i jugoslovenski glumac Bert Sotlar (jedan od dobitnika nagrade „Slavica“ koja se sada, pod nazivom „Pavle Vuisić“, i dalje dodeljuje na niškim Filmskim susretima). Iako je nakon ovog filma odigrala glavnu ulogu kod najplodnijeg filmskog režisera kinematografije Druge Jugoslavije Žike Mitrovića, u „Ešalonu doktora M.“ (1955), profesionalne i privatne obaveze vode Nađu najpre do Nemačke, a kasnije, zbog udaje, i u London. Ono po čemu će ona, ipak, ostati najprepoznatljivija većini gledalaca širom sveta dogodilo se u prvoj polovini šezdesetih zahvaljujući serijalu filmova o Džejmsu Bondu.
Najpre je u filmu „Iz Rusije s ljubavlju“, režisera Terensa Janga, igrala Kerimovu devojku (partner joj je bio Pedro Armendariz u svojoj poslednjoj filmskoj ulozi u životu), što ju je dodatno kvalifikovalo da u filmu „Goldfinger“ (1964), režisera Gaja Hamiltona, odigra i Bondovu devojku, očaravši čak i velikog šarmera, na platnu i van njega, Šona Konerija. To je bio i vrhunac njene glumačke karijere, nakon čega je usledilo još nekoliko godina uglavnom televizijskih uloga, nakon kojih se Nađa posvetila porodici, a u poslovnom smislu, iako više nije glumila, aktivno je učestvovala kao član odeljenja za scenarije na britanskoj televiziji. Trenutno živi u Londonu i piše memoare.
Slobodan-Lobi Dimitrijević rođen je 1941. godine u Nišu, ali je kompletnu karijeru ostvario igrajući u filmovima u Hrvatskoj i na teritoriji cele bivše Jugoslavije, kao i u međunarodnim koprodukcijama, najpre zagrebačkog „Jadran filma“ i berlinskog „Rialto filma“, u filmskom serijalu „Vinetu“, po delima Karla Maja: „Blago u Srebrnom jezeru“ i „Kralj petroleja“ , a kasnije i u trilerima i akcionim filmovima, pretežno nemačke, italijanske i američke produkcije (jednu od poslednjih međunarodnih uloga odigrao je u kontroverznom filmu Mimi Leder „Mirotvorac“, sa Džordžom Klunijem i Nikol Kidman u glavnim ulogama.
YouTube
Lobi Dimitrijević je, što je posebno zanimljivo, otpočeo filmsku karijeru u istom ostvarenju kao njegov zemljak Ljubiša Samardžić-Smoki; reč je o „Igri na skelama“, Srećka Vejganda (1961) kao mladić Staša. U početku su ga u našoj kinematografiji pratile uloge idealista u art filmovima, kakva su npr. ostvarenja Vatroslava Mimice „Prometej sa otoka Viševice“ ili „Ponedjeljak ili utorak“, ali se Lobi relativno brzo profilisao kao akcioni junak (svima znana uloga Surog koji Zisu otkriva Valterov identitet: „Onda gledaj, lafčino. Vidiš ga“) u filmu Hajrudina-Šibe Krvavca „Valter brani Sarajevo“ ili „SB zatvara krug“ Mikija Stamenkovića, u ulozi Božovića. Po mnogima je vrhunac njegove karijere, ipak, uloga Lada Tajovića u ekranizaciji romana Mihaila Lalića „Lelejska gora“, koju je kao reditelj potpisao Zdravko Velimirović, a zapažena je i uloga u makedonskom filmu „Ispravi se, Delfina“, Aleksandra Đurčinova, gde mu je direktna partnerka bila Neda Arnerić.
Za ulogu u makedonskom filmu „Pucanj“, reditelja Branka Gapa, nagrađen je Poveljom na Festivalu glumačkih ostvarenja jugoslovenskog igranog filma u Nišu 1972. godine, a isti uspeh je na Filmskim susretima ponovio i šest godina kasnije, za ulogu Ivana u filmu „Stići pre svitanja“, reditelja Aleksandra Đorđevića.
Umro je u Zagrebu u Hrvatskoj 1999. godine.
